سیستم‌های اعلان حریق متعارف (Conventional Fire Alarm Systems)، نوعی از سیستم‌های اعلام حریق هستند که از دهه‌ها قبل مورد استفاده قرار می‌گیرند. این سیستم‌ها دارای مزایا و معایب خود هستند:
مزایا:
- قابلیت استفاده ساده: سیستم‌های متعارف به‌طور ساده‌تری عمل می‌کنند و برای کسانی که با تکنولوژی‌های پیچیده آشنایی کمتری دارند، مناسب هستند.
- هزینه کمتر: نسبت به برخی سیستم‌های پیشرفته‌تر، نصب و راه‌اندازی این سیستم‌ها هزینه کمتری دارد.
- عمر مفید طولانی: این سیستم‌ها معمولاً دارای عمر مفید طولانی‌تری هستند و نیاز به تعویض و به‌روزرسانی کمتری دارند.
معایب:
- تعیین مکان دقیق حریق مشکلتر است: به دلیل اینکه هر ناحیه تنها به یک منبع حریق اختصاص دارد، تعیین مکان دقیق حریق در سیستم‌های متعارف مشکلتر است.
- کمبود اطلاعات دقیق: این سیستم‌ها به طور محدودی اطلاعات دقیق‌تری مانند نوع حریق (دود یا حرارت) یا دقیقاً کدام دتکتور فعال شده است، ارائه می‌دهند.
- عملکرد آزمایشی پیچیده‌تر: انجام آزمایش‌های عملکرد و تست‌های اعلام حریق در سیستم‌های متعارف پیچیده‌تر و زمان‌برتر است.
- نیاز به تعویض دستگاه‌ها برای افزودن نقاط: اگر نیاز به افزودن نقاط اعلام حریق جدید باشد، ممکن است نیاز به تعویض دستگاه‌های موجود و تغییرات در سیم‌کشی داشته باشد.
در کل، سیستم‌های متعارف عمدتاً برای مکان‌های کوچکتر یا کاربردهای ساده‌تر مناسب هستند. با پیشرفت تکنولوژی، سیستم‌های پیچیده‌تر و دارای ویژگی‌های دقیق‌تر و پیشرفته‌تر مانند سیستم‌های آدرس‌پذیر و آنالوگ‌آدرس‌پذیر راهی برای بهبود عملکرد و دقت در تشخیص حریق ارائه داده‌اند.